Afgelopen donderdag avond mocht 5H zijn laatste wedstrijd op verplaatsing afwerken voor dit seizoen, meer bepaald in Evergem. Van onze 'vaste spelers' ontbraken 'Drukbezette Duvel Dirk' en 'Brugse Zot Lieven'. De overblijvende vaste spelers 'Duvel Jackie', 'Vedett Jean-Marie' en 'Karmeliet Filip' werden versterkt door de bereidwillige invallers Joris, Stijn en Kristof.

We troffen elkaar in kleedkamer 5 van de sportzaal waar niemand van ons ooit eerder was geweest. Ruimte zat voor 6, maar ondergetekende stelde voor het verlaten van de kleedkamer stilletjes vast dat er maar 4 douches waren. Na de wedstrijd zou 'het dus voor de rappe zijn om een douchke te bemachtigen'.

De vloer van de sportzaal had iets weg van een schaatsbaan: spiegelglad... En ook aan de verlichting moesten we wennen: het was vooral zaak niet IN het licht te kijken, want als je dat deed, kon je vervolgens meestal alleen maar vaststellen dat je naast de pluim had geslagen.

Jean-Marie en Kristof speelden de eerste dubbel. De eerste set haalden ze het net niet, in de tweede keken ze blijkbaar iets meer in het licht dan in de eerste, met de logische fatale afgang als resultaat. Jean-Marie werd er duidelijk niet blij van waardoor hij genoodzaakt was om zijn volgende match met zijn reserveracket te spelen, en op zijn verlanglijstje voor zijn verjaardag een nieuw racket toe te voegen...

Intussen speelden Jackie en Joris dubbel 4, en ook zij stonden na de eerste set in het verlies. Middels enkele tactische wijzigingen slaagden ze er wel in set 2 naar zich toe te trekken, en ook set 3 werd - door het behoud van de succesvolle tactiek van set 2 - gewonnen. 1-1 dus na 2 dubbels.

Vervolgens werd dubbel 2 afgewerkt door Jean-Marie met Stijn, en dubbel 3 door Filip met Jackie. Bij Jean-Marie en Stijn verliep set 1 een beetje zoals set 2 van Jean-Marie's eerste wedstrijd, met hetzelfde resultaat als gevolg. Set 2 verliep een stuk spannender, maar jammer genoeg was het 'net niet'. Dubbel 3 werd door Jackie en Filip (mede dankzij een solide spelende Jackie) al bij al vrij vlot gewonnen. Na de dubbels stond het dus 2-2.

Kristof en Joris stonden genoteerd voor de eerste 2 enkels. Beiden speelden ze goed mee en konden zeker aanspraak maken op minstens 1 x setwinst, maar jammer genoeg kwam dit er niet uit. We stonden dus 4-2 in het krijt en zo werd de droom van de zege waar sommige medespelers zo erg naar snakten, alweer doorprikt. Een gelijkspel was plots nog het hoogst haalbare. Stijn en Filip moesten dan wel beiden hun enkel winnen. Stijn had het in de eerste set niet gemakkelijk met zijn tegenstander, maar won toch met 19. Intussen speelde Filip tegen de vader van Laurens Pluquet (deze laatste is een voormalige A speler van Lokerse, en als die al zo goed is: wat moet dat dan zijn met die vader??). Gelukkig voor ondergetekende is de man in kwestie intussen op een leeftijd gekomen waarop snelheid niet meer de grootste kwaliteit is - hij is 60 jaar :-) - waardoor enkel 4 nooit echt een wedstrijd was en Filip eenvoudig won in 2 sets. Stijn had dus de sleutel in handen om een gelijkspel mee te nemen naar huis, en zo geschiedde: hij won set 2 met duidelijke cijfers. 4-4 dus en alweer een puntje voor 5H, wat ons totaal nu op 3 gelijke spelen brengt, met nog 2 ontmoetingen te gaan. Hadden we 1 wedstrijd meer kunnen winnen tegen Evergem dan waren we zelfs weg van de laatste plaats, maar dat werd het dus niet.

Onmiddellijk na de wedstrijd werden we door een vriendelijke dame verzocht om niet te lang te treuzelen om naar de kantine te komen, want 'ze was bezig met het eten'. Dat klonk natuurlijk hoopgevend en verwachtingsvol, en de wetenschap van paragraaf 2 in gedachten waren er effectief een aantal 'rappe' om te gaan douchen. Die konden dan ook als eerste naar boven om vast te stellen dat er tafels gedekt waren met servetjes, potten mayonaise en ketchup, en zout. De dame in kwestie was op het terras druk in de weer en kwam 5 minuten later vrolijk binnen gewandeld met bakjes frieten en frikandellen. Daar een lekker biertje bij en we hadden een heerlijke afsluiter van deze toffe avond bij de ploeg die wat mij betreft in elk geval de prijs wint voor de 'meest gastvrije club' waar we te gast waren dit seizoen. Als Evergem volgend jaar opnieuw in dezelfde reeks speelt als 5H, zullen er wellicht veel geïnteresseerden zijn om deze verplaatsing mee te maken.

De trouwe fans van 5H (en dat zijn er wellicht heel veel...) weten uiteraard hoe het ons verder is vergaan sinds de laatst geposte update op 31/10. Na onze eerste 4 ontmoetingen stonden we gedeeld laatste met 1 gelijkspel en 3 keer verlies. We hadden bovendien al alle mogelijke scores laten optekenen, behalve 8-0.

Ondertussen hebben we al onze tegenstanders een keer gehad, en werd zelfs de terugmatch tegen Lokeren al afgewerkt. We pakken de draad weer op met onze thuiswedstrijd tegen Evergem op 7/11. Die avond kwam Evergem met wellicht al zijn mannelijke competitiespelers naar het toenmalige Nevele afgezakt, want ook onze 4H ploeg had een ontmoeting tegen Evergem.

Vermits Evergem met ons gedeeld laatste stond, dacht ik dat we hier misschien toch iets gingen kunnen rapen. Bovendien werden we gesterkt in onze positieve groeicurve door het feit dat Jean-Marie beloond werd met zowaar een C2-klassement in dubbel. Het kon dus niet misgaan. Een eerste stressmoment was er nog voor aanvang van de wedstrijden. Kristof blonk immers uit in afwezigheid. Gelukkig bestaat er zoiets als 'mobiele telefonie', en na tot stand brengen van de verbinding ontdekten we dat hij vergeten was dat het die avond interclub was. Hij was (gelukkig) rustig onderweg naar Nevele, met het idee wat matchkes te komen spelen. Gelukkig was hij slechts een 10-tal minuten te laat, en konden we dat 'wegmasseren' door de opwarming wat te rekken.

De eerste dubbel werd gespeeld door onze kersverse C2 met laatkomer Kristof. De verwachtingen werden volledig ingelost door te winnen in 2 sets! Intussen speelden ikzelf en Joris HD 4 (dat was de enige wedstrijd die op hetzelfde moment kon afgewerkt worden). Ondanks meer dan behoorlijk weerwerk (20 en 17 waren de setstanden) werd verlies ons deel. Vervolgens werden logischerwijze HD2 en HD3 gespeeld (zo werkt dat nu eenmaal in interclub). Jean-Marie speelde HD2 met Lieven, en ikzelf speelde met Jackie HD3. Voor HD2 was het scenario en het resultaat zowat vergelijkbaar met HD4: verlies in 2 sets, maar wel goed weerwerk. In HD3 was de eerste set spannend, en we sloten deze winnend af met 19 voor de tegenstanders. Helaas, helaas, in de tweede set was ik nog een schim van wat ik was in de eerste set, met als gevolg dat de set verloren ging met een schaamtelijke 8, ondanks alle inspanningen van Jackie. En ook de derde set konden we het tij niet keren. 1-3 na de dubbels dus, toch wel wat minder dan ik vooraf had gehoopt en zelfs verwacht...

Zo moesten er dus 3 enkels gewonnen worden om nog aanspraak te kunnen maken op een gelijkspel (ook dat is elementaire interclubwetenschap). Van onze enkelspelers Kristof, Joris, Lieven en good old Jack wisten jammer genoeg enkel Joris en Jackie te winnen. Bij Kristof was het 2 keer 'net niet' (vooral dan de 2e set). Logisch gevolg voor de eindstand: 3-5 verlies (https://www.toernooi.nl/sport/teammatch.aspx?id=73399BB4-C0BE-4F7C-BBAC-8EF0151C20FA&match=1159) en toch een beetje ontgoocheling (ik had immers zelf ook geen van mijn beide wedstrijden gewonnen, met zo dus een verdienstelijke bijdrage in ons verlies ...). Het vrolijkste moment van de avond was de catering achteraf. Die werd verzorgd door Jean-Marie, en bestond uit heerlijke koffiekoeken (onder het motto 'het mocht toch iets speciaals zijn nu ik zo ineens C2 ben').

Flee Shuttle (die spelen in Knesselare voor degenen die dit niet weten) was dan onze laatste tegenstander uit de heenronde. Onze gladiatoren van dienst waren Miguel, Stijn, ikzelf, Kristof, Jackie en Lieven. Over deze ontmoeting kunnen we - in lijn met de duur ervan - kort zijn. In 1 u en 20 minuten (dat zou wel eens een record kunnen zijn volgens mij) was het afgelopen, met slechts 1 winstmatch voor ons (8 tweesetters, met geen al te hoge scores meestal: https://www.toernooi.nl/sport/teammatch.aspx?id=73399BB4-C0BE-4F7C-BBAC-8EF0151C20FA&match=1171). We verheugden ons bij het douchen al op de catering achteraf. Ook hier werd ons enthousiasme vrij snel getemperd, want die bleek te bestaan uit ... chips. Gelukkig konden we daarbij een lekker lokaal biertje drinken (de naam ervan is 'Geirn Meugen', de blonde variant ervan is best wel te drinken). En voor sommigen onder ons (de 'vaste spelers' van 5H die er waren) was er op de terugweg naar huis nog een stop in de lokale Knesselaarse frituur, kwestie van het gemis toch nog wat invulling te geven.

Na de heenronde stonden we dus eenzaam laatste. Dat was weliswaar ingecalculeerd, maar 1 schamel puntje is natuurlijk niet veel. Het goede nieuws: we bleven geen enkele keer achter met een 8-0 nederlaag tot nu toe.

Kort na Nieuwjaar hadden we vervolgens al onze eerste wedstrijd  van de terugronde, in het (verre) Lokeren. 5 ploeggenoten zagen het wel zitten om wat eindejaarskilookes te proberen verbranden: Jean-Marie, Miguel, Lieven, Bart en ikzelf. Sommigen gingen erheen met de auto, anderen met de fiets, sommigen met hun badmintonschoenen, anderen zonder, met als gevolg dat we pas 5 minuten na het 'aanvangsuur' voltallig waren. Bij Lokeren waren ze toen echter nog maar met 3, hun 4e speler dacht dat ze pas om 20.00 moesten spelen (hij zou eigenlijk wel beter moeten weten, want dat uur is weggelegd voor de 'betere ploegen' van Lokerse - was het een beetje wishful thinking?). Een kwartier later waren ze dan uiteindelijk toch met 4 en konden de wedstrijden starten. Het weerwerk dat we - onder het toeziend oog van 2 ECHTE, fysiek aanwezige fans in de persoon van mijn wederhelft en mijn oudste dochter - boden was van een gans ander niveau dan tegen Knesselare: 4 van de 8 wedstrijden werden 3-setters (daarvan werden er 2 winnend afgesloten, en telkens was Miguel hierin betrokken, BRAVO!). De 2-setters werden echter allemaal verloren. Iemand die goed gevolgd heeft, begrijpt zo dat de eindstand 6-2 werd. https://www.toernooi.nl/sport/teammatch.aspx?id=73399BB4-C0BE-4F7C-BBAC-8EF0151C20FA&match=1172. Het hoofdstuk catering bestond deze keer uit lekkere broodjes met charcuterie, en een (voor sommigen Lokers) biertje.

De aandachtige lezer heeft intussen begrepen dat:

- de catering toch minstens zo belangrijk is als wat voorafgaat (zeker als je er niet in slaagt een ontmoeting winnend af te sluiten)

- we nog steeds geen 8-0 om ons oren hebben gekregen - er blijven nog 5 ontmoetingen over...

- ondergetekende nu reeds benieuwd is naar het lokale biertje van St-Laureins - daar werken we onze volgende ontmoeting af

De wedstrijd in St-Laureins is er altijd 1 om met gemengde gevoelens naar uit te kijken: ze spelen daar op een zondag om 10.00, maar achteraf wordt je steevast vergast op een niet te versmaden hapje en drankje. Deze wetenschap is gekend bij alle interclubspelers onder ons die reeds het genoegen hadden naar deze zeer landelijke en afgelegen gemeente af te mogen zakken.

5H viel deze eer te beurt op 3 februari. Door het feit dat er op zondag ochtend gespeeld wordt, viel het aantal spelers uit de 5H-kern terug tot 4, zijnde Jean-Marie en ikzelf aan 'vaste spelers' en Stijn en Miguel als 'meestal tot bijna altijd beschikbare invallers'. Om onszelf een beetje te ontzien ging ik dan maar even shoppen bij onze jeugdige vrienden en clubgenoten en vond ik Niels B. en Lowie bereid om de grote oversteek mee te maken (in de luxevoiture van Miguel), uiteraard niet nalatend hen te wijzen op het niet te versmaden voordeel (dat hierboven cateringsgewijs werd aangehaald). Zo waren we met 6 om de ontmoeting af te werken. Bovendien hadden we in de heenwedstrijd zowaar precies tegen Sentse ons eerste punt uit de competitie behaald. Iedereen was er dan ook van overtuigd dat we met deze ploeg opnieuw voor puntenwinst konden gaan.

Helaas helaas, enkele dagen voor de ontmoeting kreeg ik bericht dat de wedstrijd niet in de gebruikelijke zaal in St-Laureins  kon doorgaan, maar dat de bakens dienden verzet te worden naar een zaal(tje) in Watervliet. Dat zorgde ervoor dat de 'grote oversteek' nog 10 minuten langer zou duren. Anderzijds werd de aanvang van de ontmoeting hierdoor met 1 u verlaat, zodat we er pas iets voor 11 moesten zijn. De competitieverantwoordelijke van Sentse stuurde ook nog een beschrijving door van hoe je aan de zaal geraakt, en die liet niet heel veel goeds verhopen: 'je moet door een poortje van een gevel van een wit huis, en dan ga je verder tot over de speelplaats. Daar achteraan bevindt zich de zaal...'. Zo gezegd, zo gedaan: met die beschrijving in het achterhoofd vond iedereen de locatie zonder probleem. Het dient gezegd dat Watervliet (dat is ongeveer rijden tot in Nederland, helemaal aan de westkant van onze provincie, en dan een paar honderd meter terug) zo mogelijk nog landelijker en meer afgelegen is dan St-Laureins. De sportzaal is er echter eerder 1 van een bescheiden makelij, en doet in zekere zin ook wat aan een kerk denken: de deur staat er letterlijk altijd open, waardoor de temperatuur in de zaal eerder aan de lage kant was. Onze Landegemnaren die gewoon zijn van in Nevele te spelen in een zaal waar het nooit koud is waren voor het grootste deel afgereisd zonder trui in hun bagage, iets wat hen in de toekomst wellicht niet zo snel meer zal overkomen.

Nadat de plaatselijke minivoetbal veteranen (er was zelfs 1 dame bij...) klaar waren met hun partij, konden de in deze zaal 4 beschikbare terreinen opgesteld worden. Ondanks het feit dat ikzelf er alweer niet in slaagde ook maar 1 van mijn beide dubbels te winnen, stond het na de dubbels toch maar mooi 2-2, met dank aan Niels en Stijn enerzijds, en Miguel en Jean-Marie anderzijds. De losers van dienst aan mijn zijde waren eerst Lowie en vervolgens Jean-Marie. Vermits we echter over 4 volwaardige enkelspelers beschikten in de persoon van Lowie, Niels, Stijn en Miguel, konden we toch stilaan beginnen hopen op puntenwinst. Niels was vrij snel klaar met zijn tegenstander, Stijn ook (maar jammer genoeg in zijn geval moest hij wel het onderspit delven). Miguel ging voor een spannendere wedstrijd (dat is zowat zijn handelsmerk intussen) en won in 2 sets, waardoor we reeds zeker waren van een punt. Alle ogen waren dus op Lowie gericht die er een echte marathonwedstrijd van maakte tegen Vic. Ondanks alle aanmoedigingen liep het echter fout in de verlenging van set 3. Het bleef dus bij 1 punt, wat wel meteen een verdubbeling opleverde van het aantal punten dat we tot dan toe op de teller hadden.

Na het douchen kwam dan het moment waar ik iedereen zo reikhalzend naar had doen uitkijken. Jean-Marie zou het allemaal moeten missen, want hij verkoos om nog tijdens de wedstrijd van Lowie naar Brugge af te reizen. Hij had immers een ticket kunnen bemachtigen voor Club-Brugge - AA Gent. Een onbegrijpelijke keuze als je het mij vraagt, maar goed, elk zijn ding. Wij zouden dus met 5 genieten van het heerlijke 'after badminton festijn' dat ons te wachten stond.

De aandachtige lezer zal wellicht onthouden hebben dat we echter niet in het Godshuis (annex eigen kantine) in St-Laureins vertoefden maar in een schooltje in Watervliet (zonder kantine...). Geen nood: de festiviteiten zouden doorgaan in café Niveau eventjes verderop. Daar aangekomen bleek de helft van de ploeg van Sentse reeds plaatsgenomen te hebben aan een bartafeltje met een drankje en een klein potje borrelnootjes. 'Geen nood: de andere helft van de ploeg moet nog komen' bleef ik optimistisch denken dat die wel voor de food zouden zorgen. Die kwamen echter een paar minuten na ons ook binnen met lege handen. Even overleg tussen de Sentse mannen leerde dat de clubkas ons zou spijzen met hapjes uit het café. Een 'bordje' gemengd bevatte 10 kleine hapjes en koste 8 € (het kan ook 7 € geweest zijn, dat weet ik niet zo zeker meer). En een trappist koste 4 à 5 €. Die mannen begonnen dus even snel te rekenen wat dit uitje zou kosten aan de club en kwamen tot het besluit dat er toch wel 2 bordjes gemengd konden besteld worden. Te delen over 10 man betekent dus elk 2 hapjes (zo'n gefrituurde scampi of een bitterbal of iets gelijkaardigs). En dat op zondag om 13.30...  Een grote ontgoocheling en 1 punt rijker dropen we dus al vrij snel af uit Niveau. Ikzelf wou niet opgeven want wat verderop was een frituur waar ik mijn honger wel zou stillen. Ik had natuurlijk beter moeten weten, maar was even vergeten dat ik in het zeer landelijke Watervliet was. Als ik daar frieten wou eten zou ik nog meer dan 2 uur geduld moeten hebben voor de deur openging. Niet dus...

Bij deze dus mijn officiële excuses mannen voor het feit dat die cateringbeloften niet werden ingelost. Het zal ons allen een les wezen.

Afgelopen woensdag ontvingen we dan thuis de mannen van 4Ghent 2H. In de heenronde waren we daar kansloos de boot in gegaan met 7-1. Het kwam er dus nu voornamelijk en in eerste instantie op aan om de 0-8 (tot dan toe hadden we steeds minstens 1 wedstrijd kunnen winnen) te ontlopen. De 5 vaste spelers van onze ploeg zouden voor deze ontmoeting beschikbaar zijn, aangevuld met Miguel. Dirk liet daags voordien echter weten dat hij riskeerde 'gegijzeld te worden door de nationale staking' en dat we er rekening mee moesten houden dat hij er niet zou geraken. Kristof werd dus opgetrommeld als back-up. En effectief: Dirk hebben we niet gezien - hopelijk is hij intussen al thuis geraakt - en Kristof heeft dus zijn plaats ingenomen.

Behalve Jean-Marie en Miguel (HD2) slaagde niemand van onze dappere krijgers erin zijn partij te winnen. Voor Jackie en mezelf in HD3 was het weliswaar zeer nipt, maar daar koop je natuurlijk niets mee. De uitslagen vind je hier.

Onze volgende ontmoeting is er over 2 weken in Evergem (misschien dat we daar nog een puntje kunnen halen) om dan te eindigen met 2 thuismatchen 2 en 4 weken later. Als we nu eens voor die 2 thuismatchen zouden kunnen rekenen op heel veel enthousiaste thuissupporters, dan kunnen we misschien ons puntenaantal nog verdubbelen. Al vrees ik dat we hiervoor vooral meer wedstrijden zullen moeten winnen. We zien wel wat de toekomst brengt.

Filip

Omdat belofte schuld maakt, en omdat er vele trouwe lezers wachten op een vervolg over de avonturen van Heren 1 volgt hieronder het vervolg. Wees gewaarschuwd, het is een mengeling van ondraaglijke spanning, feëerieke foto’s, een spannende strijd voor de MVP-titel & een streepje geweld.

Om het geheugen even op te frissen, na de eerste 3 matchen hadden we er 1 verloren en 2 gewonnen. De opdracht was simpel, alles winnen en we werden herfstkampioen. Hiervoor moesten we wel nog voorbij Vla-Bad, Wetteren en de koplopers, Ronse.

Op voorhand leek Vla-Bad de minste ploeg in onze poule. Hierbij kwam het er dan ook op aan om geconcentreerd te blijven en de winst thuis te houden. Vla-Bad had het echter moeilijk om aan voldoende spelers te raken en dus werden ze vergezeld door  good old Ignace Van Bost, waarover later meer.

De dubbels gingen gelijk op maar werden allemaal winnend afgesloten. Speciale vermelding hierbij voor Andreas-Jochen die een 10-17 achterstand nog om wisten te buigen in setwinst. daardoor konden de enkels comfortabel begonnen worden. Hier toonden Thijs en Nathan zich al snel de betere, waardoor de overwinning op zak was. Andreas had helaas minder geluk en moest tegen de meest ervaren speler, die naast een pak inzicht ook nog over een meer dan behoorlijke conditie beschikte. Een combinatie waar menig speler op zou vloeken. Gelukkig had Andreas voldoende getraind in de pitta-bar en wist hij de winst in drie sets naar zich toe te trekken.

Jelle mocht ondertussen het veld op tegen Ignace. Helaas weigert Jelle tot op heden om de trainingsmethode van Andreas te volgen. Dit resulteerde in een waanzinnige transformatie zoals u hieronder duidelijk kunt zien.

Dankzij deze messcherpe fysiek wist Jelle met 21-8, 21-8 op recordtijd te winnen. Dit was echter weinig respectvol Jelle, foei. Vroeger werd de tegenstander met respect behandeld en zou deze 21-10, 21-10 gehaald mogen hebben. We onthouden het voor een volgende ontmoeting..

Dit betekende een “goeie 8-0 op ulder doze”, en na het opeten van ongeveer 50 euro aan sandwichen kon iedereen voldaan naar huis vertrekken.