De wedstrijd in St-Laureins is er altijd 1 om met gemengde gevoelens naar uit te kijken: ze spelen daar op een zondag om 10.00, maar achteraf wordt je steevast vergast op een niet te versmaden hapje en drankje. Deze wetenschap is gekend bij alle interclubspelers onder ons die reeds het genoegen hadden naar deze zeer landelijke en afgelegen gemeente af te mogen zakken.
5H viel deze eer te beurt op 3 februari. Door het feit dat er op zondag ochtend gespeeld wordt, viel het aantal spelers uit de 5H-kern terug tot 4, zijnde Jean-Marie en ikzelf aan 'vaste spelers' en Stijn en Miguel als 'meestal tot bijna altijd beschikbare invallers'. Om onszelf een beetje te ontzien ging ik dan maar even shoppen bij onze jeugdige vrienden en clubgenoten en vond ik Niels B. en Lowie bereid om de grote oversteek mee te maken (in de luxevoiture van Miguel), uiteraard niet nalatend hen te wijzen op het niet te versmaden voordeel (dat hierboven cateringsgewijs werd aangehaald). Zo waren we met 6 om de ontmoeting af te werken. Bovendien hadden we in de heenwedstrijd zowaar precies tegen Sentse ons eerste punt uit de competitie behaald. Iedereen was er dan ook van overtuigd dat we met deze ploeg opnieuw voor puntenwinst konden gaan.
Helaas helaas, enkele dagen voor de ontmoeting kreeg ik bericht dat de wedstrijd niet in de gebruikelijke zaal in St-Laureins kon doorgaan, maar dat de bakens dienden verzet te worden naar een zaal(tje) in Watervliet. Dat zorgde ervoor dat de 'grote oversteek' nog 10 minuten langer zou duren. Anderzijds werd de aanvang van de ontmoeting hierdoor met 1 u verlaat, zodat we er pas iets voor 11 moesten zijn. De competitieverantwoordelijke van Sentse stuurde ook nog een beschrijving door van hoe je aan de zaal geraakt, en die liet niet heel veel goeds verhopen: 'je moet door een poortje van een gevel van een wit huis, en dan ga je verder tot over de speelplaats. Daar achteraan bevindt zich de zaal...'. Zo gezegd, zo gedaan: met die beschrijving in het achterhoofd vond iedereen de locatie zonder probleem. Het dient gezegd dat Watervliet (dat is ongeveer rijden tot in Nederland, helemaal aan de westkant van onze provincie, en dan een paar honderd meter terug) zo mogelijk nog landelijker en meer afgelegen is dan St-Laureins. De sportzaal is er echter eerder 1 van een bescheiden makelij, en doet in zekere zin ook wat aan een kerk denken: de deur staat er letterlijk altijd open, waardoor de temperatuur in de zaal eerder aan de lage kant was. Onze Landegemnaren die gewoon zijn van in Nevele te spelen in een zaal waar het nooit koud is waren voor het grootste deel afgereisd zonder trui in hun bagage, iets wat hen in de toekomst wellicht niet zo snel meer zal overkomen.
Nadat de plaatselijke minivoetbal veteranen (er was zelfs 1 dame bij...) klaar waren met hun partij, konden de in deze zaal 4 beschikbare terreinen opgesteld worden. Ondanks het feit dat ikzelf er alweer niet in slaagde ook maar 1 van mijn beide dubbels te winnen, stond het na de dubbels toch maar mooi 2-2, met dank aan Niels en Stijn enerzijds, en Miguel en Jean-Marie anderzijds. De losers van dienst aan mijn zijde waren eerst Lowie en vervolgens Jean-Marie. Vermits we echter over 4 volwaardige enkelspelers beschikten in de persoon van Lowie, Niels, Stijn en Miguel, konden we toch stilaan beginnen hopen op puntenwinst. Niels was vrij snel klaar met zijn tegenstander, Stijn ook (maar jammer genoeg in zijn geval moest hij wel het onderspit delven). Miguel ging voor een spannendere wedstrijd (dat is zowat zijn handelsmerk intussen) en won in 2 sets, waardoor we reeds zeker waren van een punt. Alle ogen waren dus op Lowie gericht die er een echte marathonwedstrijd van maakte tegen Vic. Ondanks alle aanmoedigingen liep het echter fout in de verlenging van set 3. Het bleef dus bij 1 punt, wat wel meteen een verdubbeling opleverde van het aantal punten dat we tot dan toe op de teller hadden.
Na het douchen kwam dan het moment waar ik iedereen zo reikhalzend naar had doen uitkijken. Jean-Marie zou het allemaal moeten missen, want hij verkoos om nog tijdens de wedstrijd van Lowie naar Brugge af te reizen. Hij had immers een ticket kunnen bemachtigen voor Club-Brugge - AA Gent. Een onbegrijpelijke keuze als je het mij vraagt, maar goed, elk zijn ding. Wij zouden dus met 5 genieten van het heerlijke 'after badminton festijn' dat ons te wachten stond.
De aandachtige lezer zal wellicht onthouden hebben dat we echter niet in het Godshuis (annex eigen kantine) in St-Laureins vertoefden maar in een schooltje in Watervliet (zonder kantine...). Geen nood: de festiviteiten zouden doorgaan in café Niveau eventjes verderop. Daar aangekomen bleek de helft van de ploeg van Sentse reeds plaatsgenomen te hebben aan een bartafeltje met een drankje en een klein potje borrelnootjes. 'Geen nood: de andere helft van de ploeg moet nog komen' bleef ik optimistisch denken dat die wel voor de food zouden zorgen. Die kwamen echter een paar minuten na ons ook binnen met lege handen. Even overleg tussen de Sentse mannen leerde dat de clubkas ons zou spijzen met hapjes uit het café. Een 'bordje' gemengd bevatte 10 kleine hapjes en koste 8 € (het kan ook 7 € geweest zijn, dat weet ik niet zo zeker meer). En een trappist koste 4 à 5 €. Die mannen begonnen dus even snel te rekenen wat dit uitje zou kosten aan de club en kwamen tot het besluit dat er toch wel 2 bordjes gemengd konden besteld worden. Te delen over 10 man betekent dus elk 2 hapjes (zo'n gefrituurde scampi of een bitterbal of iets gelijkaardigs). En dat op zondag om 13.30... Een grote ontgoocheling en 1 punt rijker dropen we dus al vrij snel af uit Niveau. Ikzelf wou niet opgeven want wat verderop was een frituur waar ik mijn honger wel zou stillen. Ik had natuurlijk beter moeten weten, maar was even vergeten dat ik in het zeer landelijke Watervliet was. Als ik daar frieten wou eten zou ik nog meer dan 2 uur geduld moeten hebben voor de deur openging. Niet dus...
Bij deze dus mijn officiële excuses mannen voor het feit dat die cateringbeloften niet werden ingelost. Het zal ons allen een les wezen.
Afgelopen woensdag ontvingen we dan thuis de mannen van 4Ghent 2H. In de heenronde waren we daar kansloos de boot in gegaan met 7-1. Het kwam er dus nu voornamelijk en in eerste instantie op aan om de 0-8 (tot dan toe hadden we steeds minstens 1 wedstrijd kunnen winnen) te ontlopen. De 5 vaste spelers van onze ploeg zouden voor deze ontmoeting beschikbaar zijn, aangevuld met Miguel. Dirk liet daags voordien echter weten dat hij riskeerde 'gegijzeld te worden door de nationale staking' en dat we er rekening mee moesten houden dat hij er niet zou geraken. Kristof werd dus opgetrommeld als back-up. En effectief: Dirk hebben we niet gezien - hopelijk is hij intussen al thuis geraakt - en Kristof heeft dus zijn plaats ingenomen.
Behalve Jean-Marie en Miguel (HD2) slaagde niemand van onze dappere krijgers erin zijn partij te winnen. Voor Jackie en mezelf in HD3 was het weliswaar zeer nipt, maar daar koop je natuurlijk niets mee. De uitslagen vind je hier.
Onze volgende ontmoeting is er over 2 weken in Evergem (misschien dat we daar nog een puntje kunnen halen) om dan te eindigen met 2 thuismatchen 2 en 4 weken later. Als we nu eens voor die 2 thuismatchen zouden kunnen rekenen op heel veel enthousiaste thuissupporters, dan kunnen we misschien ons puntenaantal nog verdubbelen. Al vrees ik dat we hiervoor vooral meer wedstrijden zullen moeten winnen. We zien wel wat de toekomst brengt.
Filip