“EEN ONVERGETELIJKE AVOND”
Afgelopen maandag werden we, exact 50 jaar na de mijnexplosie in Barnsley, verwacht in Denderleeuw. Het is altijd even zoeken wie kan rijden, maar Gertje stelde al vrij snel op onbaatzuchtige wijze voor om deze taak op zich te nemen. Hij zag het zelfs zitten om PJ, Andreas en Thijs daarna af te zetten op hun kot in Gent. De tranen sprongen ons collectief in de ogen bij zoveel edelmoedigheid. Eerst pikte hij Nathan op in Merendree, dan PJ in de Kasteellaan om dan weer even op zijn route terug te keren om Thijs en Andreas op te halen. Een kleine omweg dus, naar eigen zeggen “omdat Thijs dan zo iets meer tijd heeft om zich klaar te maken”. Tja...
Aangekomen bij de Ducheyne’s werd al snel duidelijk dat Gert zijn Audi A3 verre van een volumewagen is. We propten er letterlijk alle zakken in. Geen sinecure, zeker als je weet dat de kotgangers nog wat extra meehadden. Bon, volledig volgestouwd vertrokken we omstreeks 18.47u voor wat beloofde een dolle rit te worden...
Nathan hield Gert gezelschap vooraan. Achteraan zaten we echt ‘zoals Japanners op een metro’ (voor een impressie, klik hier). Links zat Thijs, PJ rechts en de jongste van de bende, Andreas (1m86 groot, 72 kg, BMI 20,59), nam het midden voor zijn rekening (waarvoor dank!). Hij begon dan ook al snel te klagen over een stekende pijn aan zijn testikels, maar al bij al viel het wel mee. Andreas kan goed tegen pijn, hij is immers nog soldaat geweest bij Defensie. Met nog 10km voor de boeg brak er linksachter plots paniek uit, Thijs was zijn kotsleutel vergeten!!! We lachten even om zijn miserie, hielpen vervolgens wat zoeken, maar toen kwam de anticlimax...: “Het was maar een grapje jongens, haha”, gaf Thijs toe. Daar had hij ons even mooi in de maling genomen zeg!
Daarna nam het gesprek een meer serieuze toon aan. We praatten over het leven, onze dromen enzovoort. PJ wil graag een goede jurist worden, Nathan en Andreas ambiëren iets in de criminologie, Gert is al verpleger en Thijs..., die wil na het zien van de VTM-reportage resoluut gaan voor de Special Forces. Vroeg opstaan, orde en netheid, discipline, nachtelijke droppings, 8km lopen met 20kg op de rug... Deze job is Thijs op het lijf geschreven! Die 20kg mogen er zelfs gerust 30 zijn, aldus Thijs. Thijs had het ook over zijn ambitie om op korte termijn A te worden. Hij had al heel wat punten zei hij. Gert repliceerde echter dat Thijs nog verre van genoeg punten had, hoewel hij niet exact kon zeggen hoeveel. Wij verdenken Gert, als absolute toernooi.nl-kenner, er nog steeds van dat hij wèl exact wist hoeveel punten Thijs had, maar dat hij er gewoon niet voor durfde uit te komen. Enfin, we zullen het nooit weten...
Eindelijk kwamen we aan in het verre Denderleeuw. We waren achteraan ondertussen helemaal verkrampt en vanuit onze benarde positie probeerden we ons te bevrijden van de tassen en rugzakken die op, over, onder en tussen ons lagen. Het nodige gevloek volgde. Dit was echter niet naar de zin van chauffeur Gert die zich liet ontvallen “Niet kreften he gasten, uitstappen!”. We keken elkaar aan en begonnen te lachen, what the fuck is ‘kreften’? Enkel Gert kende het woord en leerde ons dat het ‘neuten’ betekent. We geloofden het maar half... Alvorens de Denderleeuwse sportzaal te betreden, oefenden we nog eens samen de ‘Bring Sally Up’. Niet simpel, maar Thijs doet dit naar eigen zeggen driemaal na elkaar.
Toen de matchen er op zaten en we terug op weg gingen naar de kleedkamer liet Nathan zijn oog vallen op een mandje vol snoep aan de receptie. Dit stond er nog niet toen we binnenkwamen! We graaiden allen gretig een Milky Way mee, behalve Gert, die zat al in de kleedkamer... Dit was toch wel echt een gemiste kans, beter opletten als je een receptie voorbijloopt, Gert! Naar oeroude badmintontraditie werden we door de tegenstanders nog op een drankje getrakteerd. PJ koos voor Palm, chauffeur Gert bestelde een Ice Tea, Andreas en Thijs een Fanta. Pionier Nathan begaf zich als enige van het gezelschap op glad ijs door iets - althans voor ons - compleet onbekends te bestellen: een Filou. Gelukkig viel het biertje met zijn lange afdronk en Tsjechische hoparoma’s reuzegoed mee! Nathan is alweer een geslaagde ervaring rijker. Er waren ook chocoladecakejes, appelcake en zelfs brownies. De doos brownies was wel niet meer volledig, wat we heel erg spijtig vonden! Het woord ‘kreften’ hield ons trouwens nog steeds in de ban. We besloten om eens te polsen bij de tegenstanders en ook zij kenden het woord allemaal. PJ besloot volledige klaarheid te brengen door het almachtige Google te raadplegen. Effectief, vlaamswoordenboek.be geeft aan:
“kreften (ww. kreftte, gekreft): zeuren, zagen; m.: ne krefter of ne kreft; v.: een kreft”
Gert had andermaal gelijk. Ode aan Gert, de taalvirtuoos van H1! Met deze nieuw verworven kennis op zak, bedankten we de tegenstanders en zetten we omstreeks 22.50u koers richting Gent. Op de terugweg slaagden we er eindelijk in om een bluetooth-verbinding te maken tussen de autoradio en Andreas zijn uitgebreide muziekcollectie. De sfeer in de auto werd uitbundig, ook op de krappe achterbank. Heel wat meezingers passeerden de revue: ik denk aan Jason Mraz, Titanic, X!nk, Hello van Adele in een reggae-jasje (aanrader!)... Bij ‘My heart will go on’ uit Titanic verblijdde Gert ons zelfs even door solo te gaan met zijn fluweelzachte stem, een prachtig moment dat ons allen nog lang zal bijblijven.
Bijna in Gent aangekomen, besloten we nog even door de (t)Overpoort te rijden. Zoals het betaamt met de ruiten open, armen door het raam en de Vriendschapsband van X!nk op het hoogste volume! We hadden heel wat bekijks. In de Willem Tellstraat hielden we uiteindelijk halt om Thijs en Andreas af te zetten. Even bekroop ons nog het idee om frieten te gaan eten in de Gouden Saté, maar na deze bewogen avond beslisten we wijselijk om er toch een punt achter te zetten. Ook PJ werd afgezet op het Prudens van Duyseplein waarop Gert en Nathan hun weg naar Landegem vervolgden..
Wat een krankzinnige, doch memorabele avond!
Reacties
Maar wel een super verslagske