Na de bolwassing tegen de veel te sterke Pluimplukkers leefde de hoop iets te rapen bij Deinze. Voor deze gelegenheid waren de basiszes verenigd: Béa, Sylvie, Lieve, Nick, Wim en mezelf. Plaats van afspraak: Sporthal Sint-Pieters in Vinkt, een zeer dichte verplaatsing dus. Enige nadeel: de wedstrijd begon om 21 uur!
Ter plekke bleek dat Deinze een ferm thuisvoordeel heeft: een smalle zaal met slechts vier terreinen naast elkaar, met amper ruimte achter de terreinen. De muren oplopen kon hier wel eens letterlijk gebeuren...
Kersverse papa Wim en niet-zo-kersverse papa Nick beten de spits af in de herendubbel. Tweemaal hetzelfde ietwat vreemde spelbeeld: in het begin van elke set hielden beide teams elkaar in evenwicht, om dan toch twee keer zwaar tekort te komen. Verliesmatchke in twee sets, helaas. Ondertussen was de damesdubbel eentje op 't scherp van de snee. Hoewel, er werd maar weinig gevloekt. Zou dat enkel gebeuren als Béa met Sylvie speelt? Samen met Lieve maakte ze er een stil beklijvend kijkstuk van, met rally's waar hartlijders problemen mee zouden hebben. Gelukkig werd de derde set winnend afgesloten.
In de enkels bleek dat de heren toch een beetje het kneusje zijn. Ikzelf verknoeide professioneel mijn eerste set tegen een C1. Dat het maanden geleden was, was er duidelijk aan te zien. Geen nood, set 2 bracht beterschap. Helaas nadat ik eerst zeven punten achterstond. De eindsprint bleek nét niet voldoende. Toch wel met het gevoel " in de terugmatch kan ik winnen", spijtig genoeg nu niet. Nick kreeg op de tweede positie een sterkere C1 voor zich, waartegen hij nooit aanspraak maakte op de overwinning.
De damesenkels beloofden op voorhand spannende matchen te worden na die fameuze dubbel. Hoewel. De collega-C2 speelde hoog naar Béa (bad idea) en probeerde haar te overpoweren (eveneens bad idea). Resultaat: een bijna-wenende tegenstandster en een duidelijke overwinning voor ons Béa! Ondertussen was stresskip Sylvie ongerust voor haar enkel (zie: fameuze dubbel). Licht gestresseerd begon ze aan haar match, maar dat bleek nergens voor nodig. The captain speelde de tegenstandster van het kastje naar de muur en won in twee kurkdroge sets.
Met 3-3 kon het nog alle kanten uit in de mix. De match van Wim en Sylvie diende als inspiratie voor de titel van dees verslag. Want je zou denken: met 20-8 voorsprong win je de set. Niet dus. Een onwaarschijnlijke remonte zorgde bij de deinzenaren voor een brede smile en bij ons héél véél ongeloof. Sylvie smeekte nog even om dit niet in 't verslag op te nemen, maar 't was toch een beetje té miraculeus ;-) . Helaas verloren ze ook de tweede set.
Lieve en ik konden dus nog enkel voor een gelijkspel zorgen. Een beetje heel veel gevloek bij het nipt missen van de eerste set. In set twee begon het bang maken van de dame bij de opslag te werken én wisten we het hoofd koel te houden. In de derde set bouwden we weer een voorsprong uit, maar toen besloot een kramp in't been roet in het eten te gooien. Resultaat: wandelen ging nog, lopen niet meer. Puur op wilskracht wisten we de derde set binnen te halen met 25-23. Yes!
Een knappe 4-4 was't resultaat, na bijna 2u30 van matchen. Achteraf nog eentje gedronken in het best gezellige café Bruno. Nu even pauze, om eind oktober de volgende tegenstander partij te geven!